تئاتر در ایران همیشه هنری زنده و پویا بوده، حتی در دشوارترین وضعیت اجتماعی و اقتصادی. از دهه‌های گذشته تا امروز، صحنه‌های کوچک و بزرگ تئاتر محل تجربه‌گری، بیان هنری و بازتاب دغدغه‌های اجتماعی بوده‌اند. بااین‌حال، وضعیت تئاتر امروز ایران ترکیبی پیچیده از شور خلاقیت و بحران جذب مخاطب است: از یک سو، هنرمندان جوان و پرانرژی به میدان آمده‌اند و صحنه‌ها پر از ایده‌های تازه‌اند و از سوی دیگر، با وجود افزایش هزینه‌ها و وضعیت اجتماعی، استقبال مخاطب افت‌وخیزهای جدی دارد.
یکی از مهم‌ترین تغییرات در سال‌های اخیر، گسترش سالن‌های خصوصی در کنار سالن‌های دولتی است. این تغییر باعث شده فرصت‌های بیشتری برای اجرا به وجود بیاید؛ اما به همان اندازه هزینه‌ی تولید نمایش‌ها هم افزایش یافته است. بلیت تئاتر امروز در مقایسه با گذشته گران‌تر شده و این مسئله بخشی از مخاطبان طبقه‌ی متوسط را از سالن‌ها دور کرده است. نتیجه این شده که بسیاری از گروه‌ها برای تأمین هزینه‌ها به ستاره‌های سینما و تلویزیون روی می‌آورند تا بتوانند تماشاگر جذب کنند. این روند گرچه تا حدی به فروش کمک کرده، اما پرسش‌های جدی درباره‌ی کیفیت آثار و فاصله گرفتن از روح مستقل تئاتر ایجاد کرده است.
از سوی دیگر، نسل جوان کارگردانان و نویسندگان انرژی تازه‌ای به تئاتر ایران آورده‌اند. آن‌ها از تکنولوژی‌های نو، روایت‌های مدرن و حتی فرم‌های پرفورمنس و تئاتر تجربی استفاده می‌کنند. در همین حال، اقتباس از ادبیات کلاسیک و معاصر جهان هم رونق گرفته است: از شکسپیر گرفته تا بکت و داستایوفسکی. این تلاش‌ها نشان می‌دهد تئاتر ایران هنوز زنده است و میل به نوآوری دارد؛ اما مشکل اصلی آن است که بخش درخور توجهی از این آثار فقط برای مخاطب خاص و محدود تولید می‌شوند و امکان جذب تماشاگر عمومی را ندارند.
بحران اقتصادی تأثیر مستقیمی بر وضعیت تئاتر گذاشته است. هزینه‌ی زیاد تولید، نبود حمایت‌های جدی دولتی و دشواری در تأمین مکان مناسب اجرا، باعث شده بسیاری از گروه‌های تئاتری کوچک بعد از چند تجربه، خاموش شوند. این درحالی است که تئاتر به‌عنوان هنری زنده نیازمند تداوم و مخاطب مستمر است.
درعین‌حال، نباید از رشد مخاطب دانشجویی و جوان غافل شد. بسیاری از جوان‌ها همچنان تئاتر را راهی برای دیدن روایت‌های متفاوت و تجربه‌های تازه می‌دانند. شبکه‌های اجتماعی نیز کمک کرده‌اند که تبلیغ و اطلاع‌رسانی درباره‌ی اجراها آسان‌تر شود و مخاطبان بالقوه راحت‌تر از اجراها مطلع شوند. این پیوند بین فضای مجازی و سالن نمایش، یکی از نقاط امیدبخش تئاتر امروز ایران است.
به‌طور کلی، می‌توان گفت وضعیت تئاتر امروز ایران در نقطه‌ای متناقض ایستاده است: از یک سو، شور خلاقیت، استعداد جوان‌ها و نوآوری‌های هنری و از سوی دیگر، بحران اقتصادی و کاهش استقبال بخشی از مخاطبان. آینده‌ی تئاتر در ایران بیش از هر چیز به ایجاد تعادل بین این دو بستگی دارد: حمایت اقتصادی و فرهنگی از گروه‌ها، در کنار حفظ کیفیت و اصالت هنری. اگر این تعادل برقرار شود، تئاتر همچنان می‌تواند جایگاه خود را به‌عنوان هنری زنده و اثرگذار در زندگی ایرانیان حفظ کند.
